شئ‌گرایی را می‌توان پرکاربردترین شیوه توسعه نرم‌افزارها در بازار برنامه‌نویسی دانست. جدای از بحث تجاری آن، از لحاظ فنی نیز شئ‌گرایی به شما این قدرت را می‌دهد که بتوانید برنامه‌ خود را به شکلی مرتب‌تر توسعه داده و قابلیت نگهداری آن را بالا ببرید. در این دوره آموزشی قرار است به صورت کامل با ویژگی شئ‌گرایی در زبان برنامه‌نویسی پی‌اچ‌پی آشنا شویم.

شئ‌گرایی چیست ؟

درک برنامه‌نویسی شئ‌گرایی برای افرادی که تا به الان با این مبحث آشنا نشده‌اند مقداری سخت است اما برای اینکه شئ‌گرایی را درک کنیم در ابتدا باید درک کنیم که منظورمان از شئ چیست؟ منظورمان از شئ دقیقا همان چیزهایی است که ما در دنیای واقعی با آن‌ها سر و کار داریم. یک موجودیت منحصر به فرد مانند ماشین، دوچرخه، کامیون و… می‌توانند شئ باشند. حال منظورمان از کنار همدیگر در جمله قبلی این است که معمولا این اشیاء در یک یا چند ویژگی مشترک هستند. در مثال بالا تمام موجودیت‌ها وسائل نقلیه هستند.

بنابراین این موارد همه می‌توانند در یک دسته‌بندی مشخص «اشیاء با قابلیت حمل و نقل» به عنوان مثال قرار بگیرند. این دسته را کلاس می‌نامیم.

در اینجا کلاس می‌تواند ماشین باشد و شئ‌های متعلق به این کلاس می‌توانند ماشین‌های مختلفی باشند. اما در نهایت همه آن‌ها به صورت ذاتی ماشین و یا وسیله نقلیه هستند.

در طول دوره آموزش شئ‌گرایی PHP ما سعی می‌کنیم موارد مورد نیاز برای درک این نوع از برنامه‌نویسی را به شکل مفصل به شما آموزش دهیم تا این عنوان را به خوبی درک کنید.

فواید برنامه‌نویسی شی ‌گرا

بحث اشیاء و کلاس‌ها تنها یک بخش کوچک اما اساسی از برنامه‌نویسی شی ‌گرا است. با این حال برنامه‌نویسی شئ‌گرا دارای حالت‌ها و ویژگی‌های بسیار دیگری مانند ارث‌بری، کپسوله‌سازی، چند ریختی و… است.

در زیر می‌توانید با توضیحاتی مختصر در ارتباط با این موارد اطلاعات بیشتری را کسب کنید:

ارث‌بری – ارث بری به این معنی که شما یک سری اطلاعات را از یک کلاس دیگر به ارث ببرید و همچنین یک سری اطلاعات به آن اضافه کنید. « تصویر کنید که شما به عنوان یک فرد ویژگی‌های را از پدر خود به ارث برده‌اید و در کنار آن ویژگی‌های را به شکل منحصر به فرد در خود ایجاد کرده‌اید».

در برنامه‌نویسی ما هر تعداد کلاس بخواهیم می‌توانیم ایجاد کنیم و این کلاس‌ها می‌توانند از هم دیگر ارث بری کنند. ارث بری کردن به برنامه‌ نویس این اجازه را می‌دهد تا از بازنویسی کدها اجتناب کند و کدهای تکراری ننویسد.

• انتزاع داده‌ای – یک کلاس نامی منحصر به فرد دارد. این ویژگی می‌تواند بسیار کاربردی باشد. همچنین ما با یک روشی که به آن Access Specifier می‌گوییم می‌توانیم کنترل داده‌های کلاس را در اختیار بگیریم. با تعیین این کار روابط بین اشیاء را به صورت واضح تعیین می‌کنید.

• کپسوله سازی – جمع کردن یک مجموعه از اطلاعات در یک واحد تکی را کپسوله سازی می‌گویند. این کار به برنامه‌ نویس این اجازه را می ‌دهد تا بتواند دسترسی به داده را تنها به یک کلاس محدود کند. به صورتی که بگویم یک داده تنها در داخل کلاس قابل دسترس است و تنها متدهای آن می‌توانند از آن استفاده کنند و در خارج از کلاس امکان دسترسی به داده وجود ندارد.
• نوع داده‌ای جدید – کلاس‌ها می‌توانند به برنامه‌نویسان کمک کنند تا بتوانند نوع داده‌ای منحصر به فرد خودشان را ایجاد کنند. این ویژگی برای برنامه‌ نویس‌های که قصد دارند نوع داده‌ای منحصر به فردی داشته باشند کمک می‌کند.